معیار

معیار معیاری است که توسط سرمایه گذاران فردی و نهادی برای تجزیه و تحلیل ریسک و بازده یک سبد به منظور درک نحوه عملکرد آن در مقابل سایر بخش های بازار استفاده می شود.

برخی از معیارهای تعیین شده برای تجزیه و تحلیل استاندارد عبارتند از S& P 500، Barclays US Aggregate Bond Index، Russell 2000، و S& P ایالات متحده REIT برای املاک و مستغلات. سرمایه گذاران معیارها را به مدیر پرتفوی اختصاص می دهند، که از آنها برای مقایسه عملکرد پرتفوی و اتخاذ تصمیمات سرمایه گذاری با در نظر گرفتن عملکرد مورد انتظار استفاده می کند.

خلاصه

• معیار معیاری است که برای تجزیه و تحلیل عملکرد یک سبد در مقایسه با عملکرد سایر بخش‌های بازار استفاده می‌شود.
• برخی از معیارهای تعیین شده عبارتند از میانگین صنعتی داوجونز، راسل 2000 و S& P 500.
• معیار انتخاب شده باید با سبک سرمایه گذاری یک سرمایه گذار و بازده مورد انتظار یک معیار مطابقت داشته باشد.

معیار نمونه کارها

یک معیار خوب باید با سبک سرمایه گذاری یک سرمایه گذار و بازده مورد انتظار از پرتفوی مطابقت داشته باشد. این بدان معناست که معیارهای مشخصی برای پورتفولیوهای خاص مناسب هستند، در حالی که در عین حال برای سایر پورتفولیوها نامناسب هستند. به عنوان مثال، S& P 500 می تواند به عنوان معیاری برای سبد سهامی که شامل سهام بزرگ ایالات متحده است، استفاده شود.

با این حال، S& P 500 معیار مناسبی برای اندازه گیری سبد سرمایه گذاری در سهام بین المللی در بازارهای نوظهور نخواهد بود. به این دلیل است که معیار ممکن است اطلاعاتی را تولید کند که برای سرمایه گذار و مدیر پرتفوی گمراه کننده باشد.

محبوب ترین معیارها برای اندازه گیری ریسک و بازده پرتفوی، شاخص های بازار مانند راسل 1000، راسل 2000، میانگین صنعتی داوجونز و S& P 500 هستند. شاخص های دیگری نیز وجود دارند که مختص صنعت هستند، طبقات امنیتی (مانند سهام رشد با سرمایه کوچک) و سایر بخش های بازار. یک جایگزین، استفاده از پورتفولیوهای دیگر برای ایجاد معیارهایی است که برای اندازه گیری عملکرد پورتفولیو استفاده می شود.

نحوه استفاده از معیار برای اندازه گیری عملکرد پورتفولیو

مراحل زیر هنگام ارزیابی عملکرد یک پورتفولیو در برابر یک معیار است:

1. نمونه کارها را برای اندازه گیری انتخاب کنید

اولین قدم انتخاب نمونه کارها یا حسابی است که عملکرد آن اندازه گیری می شود. این می تواند یک حساب سرمایه گذاری واحد ، یک سبد سرمایه گذاری کل یا مجموعه ای از حساب ها باشد. به عنوان مثال ، یک سبد سرمایه گذاری کل ممکن است شامل حساب های سرمایه گذاری ، حساب بازنشستگی و حساب های پس انداز کالج باشد.

2. تخصیص دارایی را در نظر بگیرید

مرحله بعدی در نظر گرفتن تخصیص دارایی در نمونه کارها یا حساب است. این سرمایه گذاری ها ممکن است به سهام بزرگ و کلاه های کوچک ایالات متحده ، سهام بین المللی (کشورهای توسعه یافته و نوظهور) ، اوراق قرضه ایالات متحده ، املاک و مستغلات و پول نقد طبقه بندی شود. به عنوان مثال ، تخصیص دارایی یک حساب کاربری کالج ممکن است شامل 60 ٪ سهام بزرگ ایالات متحده ، 20 ٪ سهام بین المللی (کشورهای توسعه یافته) ، 10 ٪ املاک و مستغلات و 10 ٪ اوراق قرضه ایالات متحده باشد.

3. معیارهای مناسب را شناسایی کنید

مرحله سوم شامل انتخاب یک معیار مناسب است که برای مقایسه عملکرد یک نمونه کارها مورد استفاده قرار می گیرد. هنگام انتخاب معیار ، باید کلاس های دارایی موجود در نمونه کارها را با یک معیار مناسب مطابقت دهید. به عنوان مثال ، می توانید از S& P 500 به عنوان معیار در یک نمونه کارها با اکثر سهام بزرگ در ایالات متحده استفاده کنید.

با این حال ، S& P 500 ممکن است برای اندازه گیری عملکرد اوراق قرضه و املاک و مستغلات که به عنوان لایه ای از ایمنی به نمونه کارها اضافه می شوند ، ایده آل نباشد. اوراق قرضه می تواند از شاخص کل Bloomberg Barclays به عنوان معیار استفاده کند ، در حالی که املاک و مستغلات را می توان در برابر S& P US REIT یا S& P Global REIT اندازه گیری کرد.

4- عملکرد واقعی در مقابل عملکرد نمونه کارها را محاسبه کنید

آخرین مرحله محاسبه عملکرد نمونه کارها و مقایسه آن با عملکرد معیار است. انتظار سرمایه گذار این است که این نمونه کارها به شکلی انجام می شود که بازده مورد انتظار آنها و همچنین تحمل ریسک را برآورده کند. هنگام مقایسه عملکرد واقعی در مقابل عملکرد معیار ، سرمایه گذار می خواهد تعیین کند که آیا این نمونه کارها بازده مورد انتظار را مطابق توافق با مدیر نمونه کارها به دست آورده است یا خیر.

مدیریت ریسک در یک سرمایه گذاری نمونه کارها

یکی از راه هایی که سرمایه گذاران برای مدیریت ریسک استفاده می کنند ، تنوع بخشیدن به نمونه کارها خود است. آنها تنوع را با استفاده از انواع مختلف کلاس دارایی مانند سهام ، سهام و اوراق قرضه انجام می دهند. همچنین ، بیشتر سرمایه گذاران که به دنبال بازپرداخت در دراز مدت هستند ، مایل به سرمایه گذاری بیشتر در سرمایه گذاری های با ریسک بالاتر هستند. سرمایه گذاران می توانند از معیارهای مختلف ریسک برای تعیین ریسک سرمایه گذاری خود استفاده کنند. معیارهای اصلی ریسک مورد استفاده سرمایه گذاران شامل انحراف استاندارد ، بتا و نسبت شارپ است.

1. انحراف استاندارد

انحراف استاندارد نوسانات یک نمونه کارها را در یک دوره زمانی معین اندازه گیری می کند. یک سرمایه گذاری با انحراف استاندارد بالاتر دارای نوسانات بالاتری است و بنابراین خطر بیشتری برای از دست دادن دارد.

2. بتا

بتا با تعیین نوسانات نمونه کارها در رابطه با یک معیار خاص ، خطر سیستماتیک یک نمونه کارها را اندازه گیری می کند. اگر یک سرمایه گذاری بتا کمتر از یک داشته باشد ، از یک بی ثبات در نظر گرفته می شود. اگر این سرمایه گذاری بتا از یکی داشته باشد ، به این معنی است که بین ریسک و پاداش سرمایه گذاری ارتباط مستقیمی وجود دارد ، یعنی ریسک بالاتر ، پاداش بیشتر می شود. اگر بتا بیشتر از یک باشد ، به نظر می رسد پرخاشگر است و بنابراین از معیار بی ثبات تر است. هنگام استفاده از بتا به عنوان معیار خطر ، از S& P 500 به عنوان معیار استفاده می کنیم.

3. نسبت شارپ

نسبت شارپ معمولاً به عنوان معیار بازده تنظیم شده در معرض خطر استفاده می شود. این میزان بازده اضافی را که یک سرمایه گذار برای نوسانات اضافی دارایی خطرناک دریافت می کند ، نشان می دهد. هنگام محاسبه نسبت شارپ ، یک سرمایه گذار می تواند از عملکرد پیش بینی شده نمونه کارها و نرخ بدون ریسک استفاده کند. این نسبت می تواند به یک سرمایه گذار کمک کند تا بالاترین بازده را نسبت به یک سرمایه گذاری در حالی که ریسک در نظر گرفته می شود ، تعیین کند.

منابع بیشتر

CFI برنامه صدور گواهینامه تحلیلگر و ارزیابی مالی (FMVA) را برای کسانی که به دنبال شغل خود به سطح بعدی هستند ، ارائه می دهد. برای ادامه یادگیری و پیشبرد شغل خود ، منابع زیر مفید خواهد بود:

• بودجه
• سرمایه گذاری در بازار
• نسبت شارپ
• معیار عملکرد سهام
• به تمام منابع مدیریت ثروت مراجعه کنید

• این مقاله را به اشتراک بگذارید